Daily Zohar 1712

İbranice çeviri:

Rabi Şimon şunu öğretiyor, geçmişte acı çekmiş olanlar ve hayatlarına yeni yeni acılar gelmekte olanlar, sürekli acı ile yaşamaya alışık olanlar hayatlarına durmadan olduğu gibi devam etmelidirler. Onlar bu duruma bir şekilde nasıl katlanacaklarına alışmışlardır. Fakat, bu dünyanın zevklerine sonuna kadar alışmış ve onları hergün yaşamakta olanlara az bir miktar bile acı geliyorsa, bu tam bir üzüntü kaynağı olarak görülür ve bunun için oldukça üzülürler ve hatta buna ağlamalıdırlar.

Unutmayın Zoar tamamen manevi dünyalardan bahsediyor. Gelin anlamaya çalıştığımız bu benzetmeyi Bene Yisrael’in Mısır ve Mısır sonrası hayatları ile bir karşılaştıralım. Yisraelliler, Mısır’a indikleri zaman zaten bir üzüntü içinde ve düşük seviyedeydiler çünkü Yaakov yaşamının büyük bir kısmını acılar içinde geçirmiş ve karısı Rahel ile oğlu Yosef’i kaybetmiş olmaktan dolayı keder içinde yaşamıştı. Yaakov’un acısı tüm ailesinin gözleri önünde yaşanmaktaydı, bir şekilde acının ne olduğunu biliyorlardı. Bu nedenle Mısır’daki sürgün her ne kadar zor koşullar altında geçse de geçmiş acıları ile benzerlik kuruyorlar ve belki de yaşadıklarını çok büyük bir acı olarak değerlendirmiyor, onlar da kendilerinde bir düzeltme yapma ve büyük bir endişe duyma ihtiyacı hissetmiyorlardı.

Birinci Bet Amikdaş’ın yıkımından sonra, Yisraelliler Babil’de sürgüne gönderilmişlerdi. Bu sürgün zor bir deneyimdi, çünkü, Yisraelliler’in Bet Amikdaş’dan yayılan büyük Işık’a bir bağlantıları vardı. A-şem’e büyük bir zevkle hizmet etmeye onun Şehinası ile birlikte yaşamaya, hergün Bet Amikdaş’da gerçekleşen mucizeleri görmeye alışmışlardı artık manevi olarak A-şem ile bir bağlantı içindeydiler ancak Bet Amikdaş’ın yıkımından sonra, bu büyük bağlantıyı kaybettiler ve Işık’a yakın olmanın verdiği haz ile, sürgünün karanlığı arasındaki bu keskin fark onların katlanabilmeleri için çok zordu. İşte bu şimdi katlanılması oldukça zor olan gerçek bir acıydı onlar için. Şimdi kendimize bakmanın ve düzeltme yapmanın zamanı gelmişti.

Teilim 137:1
“עַל נַהֲרוֹת, בָּבֶל–שָׁם יָשַׁבְנוּ, גַּם-בָּכִינוּ: בְּזָכְרֵנוּ, אֶת-צִיּוֹן”
“Babil’in nehirlerinde, orada oturduk ve de ağladık Tsiyon’u hatırladığımızda.”

Zion, Malhut’un Yesod’unun özelliğidir. Bu, Işık’ın Bet Amikdaş’a ve Yeruşalayim’e manevi bağlantısıdır. Tüm dünya Işık’tan olan paylarını, Zion’dan gelen Işık’tan alırlar. Bet Amikdaş’ın olduğu zamanlarda, bizler Işık’a olan direk bağlantımızdan dolayı “Zion’un Kıymetli (değerli) Oğulları” olarak adlandırılırdık. Ancak yıkımdan sonra, boş dünyevi kaplar olarak değerlendirilmeye başlandık.

Eha 4:2
“בְּנֵי צִיּוֹן הַיְקָרִים, הַמְסֻלָּאִים בַּפָּז–אֵיכָה נֶחְשְׁבוּ לְנִבְלֵי-חֶרֶשׂ, מַעֲשֵׂה יְדֵי יוֹצֵר”
“Tsiyon’un değerli oğulları, saf altınla tartılan, nasıl olur da topraktan kaplar gibi görülürler. Bir çömlekçinin el işi onlar.”

Sefer Tora, Ehal’den haftalık okuması için çıkarıldığı zaman, Peygamber Yişaya’dan aşağıdaki cümleyi şarkı olarak söyleriz:

Yişaya 2:3
“כִּי מִצִּיּוֹן תֵּצֵא תוֹרָה, וּדְבַר-יְהוָה מִירוּשָׁלִָם”
“Kanuna göre (Tora) Tsiyon’dan gelecek. Ve A-şem’in sözü Yeruşalayim’den.”

Bu pasuğu şarkı olarak söyledeğimiz zaman, kalplerimizde, Sonsuz Işık’ın Zion’dan Yeruşalayim’deki üçüncü Bet Amikdaş’a geldiğini görme niyet ve arzusuna sahip olmalıyız.

Teilim 126:1
“שִׁיר, הַמַּעֲלוֹת בְּשׁוּב יְהוָה, אֶת-שִׁיבַת צִיּוֹן– הָיִינוּ, כְּחֹלְמִים”
“Yükselişler şarkısı; A-şem, Tsiyon esirlerini geri getireceği zaman, rüyada gibi olacağız.”

Teilim’den bu önemli pasuğu, Birkat Amazon duasından önce söyleriz. Bu dua içerisinde de, Zion ve Yeruşalayim’den bahseder çünkü, hepimizin asıl amacı, arzu ve niyetlerimizle Işık’ı, tüm dünya için finalde gerçekleşecek ve sonsuza kadar sürecek olan barış ve huzur için Zion’a ve Yeruşalayim’e çekmektir. Siyonizmin gerçek anlamı budur.